Γιατί «Οι ανθρώπινοι πόροι», αυτή η κινηματογραφική ταινία που πρόκειται να προβληθεί στις ιταλικές κινηματογραφικές αίθουσες, είναι ένα έργο που κατά κάποιο τρόπο ξεπερνά την αξία της σεναριακής του δομής;
Θα απαντήσω° γιατί είναι μιά ταινία που μας οδηγεί μέσα στο Γεγονός ( με το γάμμα κεφαλαίο).
«Η εμπειρία μάς διδάσκει ότι από την ήττα ποτέ δεν προέκυψε μιά ριζοσπαστικοποίηση μακράς πνοής, αλλά μάλλον η διασπορά μιάς κατάστασης που ήταν πιά ξεφτισμένη»
Επαναλαμβάνω, στα βασικά του σημεία, ένα άρθρο γραμμένο το 97. Το ερέθισμα μου το εδωσε κάποιος φίλος και σύντροφος από παληά - κυβερνητικό στέλεχος- ψιλοκουβεντιάζοντας γιά τα προβλήματα της ανάπτυξης.
Ο σχεδιασμός και ο προγραμματισμός της πολεοδομικής και αστικής ανάπτυξης διαπερνά τις δράσεις του Οργανισμού Θεσσαλονίκης αλλά και όλων των Δήμων του πολεοδομικού συγκροτήματος.
Η διεκδίκηση της EXPO για το 2008 επιβάλλει την στοιχειοθέτηση μιας ανοικτής αστικής διαδικασίας για την ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης ως Ευρωπαϊκή πόλη. Επιβάλει την ανανέωση του αναπτυξιακού οράματος της πόλης και την ολοκλήρωση ενός στρατηγικού σχεδίου Βιώσιμης ανάπτυξης.
Το τελευταίο διάστημα, γίνεται συχνά λόγος για την ανάγκη φιλελευθεροποίησης του οικονομικού συστήματος του Ιράκ, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, ευρύτερα, για την ανάγκη ενίσχυσης των κοινωνικών δυνάμεων που επιδιώκουν τον εκδημοκρατισμό του πολιτικού καθεστώτος.
Τα αιτήματα αυτά παραπέμπουν ουσιαστικά στη μελέτη ορισμένων δομών της ιρακινής οικονομίας και κοινωνίας.
Σε προηγούμενο κείμενο, είχαμε την ευκαιρία να αναφερθούμε στο ρόλο της τηλεόρασης στον επανακαθορισμό της πολιτικής σκηνής των σύγχρονων δυτικών δημοκρατιών.
Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με ενδεχόμενη υποψηφιότητα του κ. Στεφ. Μάνου για το δήμο Αθηναίων στο ραδιοσταθμό ΕΡΑ/ΝΕΤ 105,8 (Γιάννης Παντελάκης), ο Νίκος Μπίστης, επικεφαλής της Ανανεωτικής Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς, τόνισε:
Ο σημερινός κόσμος είναι πολυπολικός, πολυπολιτισμικός και αλληλεξαρτημένος σε βαθμό που δεν μπορεί να κυβερνηθεί ούτε από μια υπερδύναμη ούτε από μια Ιερή Συμμαχία σε ρόλο διεθνούς επιτηρητή
Η πτώση της δικτατορίας με βρήκε να επιστρέφω εσπευσμένα στη Σαλονίκη. Στο ταξίδι βρέθηκα χαμένος μέσα σε χαρούμενα πλήθη, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους που μου χαμογελούσαν, με άγγιζαν, μου έκλειναν το μάτι. Ήταν στιγμές λύτρωσης, στιγμές που δεν ξανάρχονται. Και όμως, η αγαλλίαση ήταν ανάμεικτη με μελαγχολία: Ήταν η γνώση ότι η Κύπρος πλήρωνε για την ευτυχία μου. Ήταν η απειλή του πολέμου που ήξερα ότι δεν ήμασταν σε θέση να διεξάγουμε.