Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΙΠΙΔΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/08/2002
Η τρομοκρατία δεν παράγεται άμεσα από διεργασίες οικονομικής και κοινωνικής βάσης. Διαμεσολαβεί η ιδεολογία. Ετσι κάθε κοινωνική σύγκρουση (οσοδήποτε σοβαρή) δεν οδηγεί υποχρεωτικά στη χρησιμοποίηση τέτοιων μεθόδων αλλά απαιτείται για αυτό ένα κατάλληλο, εκ των προτέρων διαμορφωμένο, ιδεολογικό περιβάλλον. Η τρομοκρατία δεν είναι όπλο των καταπιεσμένων και απελπισμένων αλλά κυρίως είναι όπλο των φανατικών.
Σε σχέση με την αντικειμενική πραγματικότητα η τρομοκρατία: α) επιβαρύνει και διαστρεβλώνει τις αντιθέσεις που υποτίθεται πάει να επιλύσει, β) επινοεί φαντασιακές αντιθέσεις υποταγμένες σε δογματικά στερεότυπα, γ) αρνείται την πολιτική με την έννοια της δημοκρατικής δράσης των πολιτών. Η τρομοκρατία λοιπόν αποσπάται από το έδαφος των πραγματικών αντιθέσεων και διαμορφώνεται οργανωτικά και ιδεολογικά σε ολοκληρωμένο κλειστό σύστημα υπερκείμενο της κοινωνίας. Από αυτή τη σκοπιά είναι δυνατόν και πρέπει να συντριβεί σαν ξεχωριστό στοιχείο της υπερδομής.
Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ελλάδα σχετικά με τη «17 Νοέμβρη» συνιστούν αναμφίβολα σαφή οργανωτική ήττα της τρομοκρατίας. Συνιστούν όμως ήδη και μια πολιτική ήττα; Αυτό θα σήμαινε την απόρριψη του ιδεολογικού της πλαισίου από την κοινωνική συνείδηση. Το ιδεολογικό αυτό πλαίσιο συγκροτείται σε δύο επίπεδα: ως μορφή πάλης και ως πολιτική συνθηματολογία και ρητορική. Και πράγματι στο πρώτο επίπεδο (ως μορφή πάλης) η τρομοκρατία φαίνεται να έχει ήδη απορριφθεί στη συνείδηση του λαού μας. Ομως στο δεύτερο επίπεδο τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα και επικίνδυνα. Κυρίως γιατί με τη ρητορική της προσπαθεί να συνδέσει τη δράση της με αιτήματα κοινωνικής αλλαγής και δικαιοσύνης χρησιμοποιώντας ανάλογα συνθήματα που παραπέμπουν σε πολιτικά στερεότυπα πολύ γνωστά και πολύ ισχυρά στη λαϊκή συνείδηση. Ακόμη γιατί ο νεφελώδης, ουτοπικός λόγος της τρομοκρατίας, περί κοινωνικής δικαιοσύνης, συναντάται με το «συνήθη ύποπτο»: τον υφέρποντα λαϊκισμό της πολιτικής μας ζωής. Σε αυτό το επίπεδο λοιπόν είναι φανερό ότι η ιδεολογική ήττα της τρομοκρατίας ή θα είναι και ήττα του πολιτικού λαϊκισμού ή απλώς στην ουσία δεν θα συμβεί. Είναι αυτονόητο ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με αστυνομικές επιχειρήσεις. Αυτές οι αντιλήψεις δεν πρέπει βέβαια να ενοχοποιηθούν ποινικά αλλά πρέπει να ηττηθούν πολιτικά (με πολιτικά μέσα). Εάν υπάρξουν παρεκτροπές στην κατεύθυνση της καταστολής, θα έχουμε πρόβλημα δημοκρατίας και αυτό πρέπει να αποκλειστεί αποφασιστικά.
Αντίθετα, στα επιχειρήματα της δημοκρατίας και του Ορθού Λόγου πρέπει να στηριχτεί μια ρεαλιστική αντίληψη κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και δικαιοσύνης που θα αντιπαρατίθεται στο μεταφυσικό βολονταρισμό της «διαρκούς επανάστασης», στον αντιδραστικό ρομαντισμό του εθνικισμού και στη μεσσιανική ιδέα της ασυμφιλίωτης πάλης των δύο κόσμων (καλού-κακού, καπιταλισμού-σοσιαλισμού, έθνους-παγκοσμιοποίησης, δικαίων-αδίκων κ.τ.λ.).
Ας αναμετρηθούμνε επιτέλους με συνθήματα του τύπου: «Ελλάδα- Κύπρος- Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει».