(NEA, 13/11/02)
Το προτεινόμενο από τον Κόφφι Ανάν σχέδιο αποτελεί επαρκή βάση για να επιτευχθεί λύση πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης. Το επιχείρημα ότι «ένα πρόβλημα που δεν λύθηκε επί 28 χρόνια πώς θα λυθεί σ’ ένα μήνα» δεν ισχύει στην πολιτική όπου ορισμένες στιγμές ο χρόνος συμπυκνώνεται και οι εξελίξεις καλπάζουν. Αυτές οι λιγοστές στιγμές αποκαλούνται ιστορικές. Η καθυστέρηση και το άνοιγμα εκ νέου συνολικής διαπραγμάτευσης θα είναι η γραμμή άμυνας του Ντενκτάς. Ας μην μπούμε μαζί του στο ίδιο χαράκωμα. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η χρονική προθεσμία και το περιορισμένο πλαίσιο διαπραγμάτευσης ευνοούν την προσπάθεια εξεύρεσης λύσης γιατί αξιοποιούν μια διπλή ανάγκη: της Τουρκίας να λάβει ημερομηνία έναρξης των ενταξιακών διαδικασιών και της Κύπρου για ένταξη.
Το ερώτημα είναι σαφές. Λύση συμβιβαστική ή de facto διχοτόμηση; Λύση που παρά τα όποια αρνητικά θα εντάσσει όλη τη Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Λύση που θα έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αποδυνάμωση της εξάρτησης της τουρκοκυπριακής κοινότητας από την Τουρκία και τον περιορισμό της γεωστρατηγικής ομηρίας του νησιού από την Τουρκία;
«Μα οποιαδήποτε λύση;» ρωτάνε ορισμένοι. Από χθες ξέρουν πως δεν είναι οποιαδήποτε λύση. Είναι λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με ενιαία εκπροσώπηση, κυριαρχία και ιθαγένεια. Αυτό είναι το δάσος που δεν θέλει να χάσει απ’ τα μάτια του ο Πρόεδρος Κληρίδης. Δέντρα υπάρχουν. Είναι κάποιες παρεκκλίσεις παροδικού χαρακτήρα από το ευρωπαϊκό κεκτημένο, κυρίως στο δικαίωμα ελεύθερης εγκατάστασης, που θα απορροφηθούν στο ορατό μέλλον από τη δυναμική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Επίσης, το σημείο που αναφέρεται στην εκτελεστική εξουσία χρίζει μεν βελτίωσης αλλά κινείται μέσα στην ομοσπονδιακή λογική η οποία απαιτεί από τη φύση της ένα ευρύτατο συναινετικό περιβάλλον.