(Άρθρο 16-7-00 ΒΡΑΔΥΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ)
Του Νίκου Μπίστη
Με αφορμή την ιστορία των ταυτοτήτων – σοβαρότατο ιδεολογικό θέμα στην προέκτασή του – διαμορφώθηκαν και πάλι τα δύο μεγάλα μέτωπα που συγκρούονται στην ελληνική κοινωνία. Του εκσυγχρονισμού και του αναχρονισμού. Υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιδιαιτερότητες στην διαμόρφωση αυτών των μετώπων με πιο σημαντική την αισχυντηλή παρουσία έως απουσία των δύο μεγάλων κομμάτων. Οι κ.κ. Σημίτης και Σταθόπουλος έχουν από την πρώτη στιγμή την μαχητική υποστήριξη της Ανανεωτικής Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς και του κόμματος των Φιλελευθέρων, μαζί και του Συνασπισμού. Όλη η ανανεωτική και δημοκρατική Αριστερά με τους διανοούμενούς της έδωσε τη μάχη στον τύπο και στην τηλεόραση όταν το επίσημο ΠΑΣΟΚ στην κρίσιμη περίοδο της διαμόρφωσης συνειδήσεων απουσίαζε επιδεικτικά.
Από την άλλη πλευρά ο Αρχιεπίσκοπος και οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις είχαν βρει συμμάχους το πιο συντηρητικό κομμάτι της ΝΔ, το θρησκευτικό αλλά και το καιροσκοπικό (τα ψηφαλάκια γαρ) ΠΑΣΟΚ, τους εθνικιστές και νεορθόδοξους συνεργαζόμενους βουλευτές και μη του ΚΚΕ. Η επίσημη ΝΔ υποστήριξε μεν τον Αρχιεπίσκοπο αλλά διαισθανόμενη ότι ο περιπόθητος μεσαίος χώρος έλκεται από τον ορθολογισμό του Σημίτη προσπάθησε να πετάξει το αναμμένο κάρβουνο έξω από το «γήπεδο» διαδικασιολογόντας. Η ηγεσία του ΚΚΕ κάτι ψέλλισε για την ανάγκη να μην αναγράφεται το θρήσκευμα, διέγνωσε όμως προσπάθεια διχασμού και παραπλάνησης του λαού, ο οποίος ως συνήθως πρέπει να ασχολείται μόνο με την ανεργία, τις νατοϊκές ασκήσεις και την νέα τάξη πραγμάτων. Ούτως ή άλλως για το ΚΚΕ ο εκσυγχρονισμός είναι βλαπτικόν πράγμα δεν είναι λοιπόν παράδοξο που ένα ολόκληρο ιστορικό κόμμα «αντιπροσωπεύεται» από την κ. Κανέλη και τον κ. Ζουράρη.
Τα μέτωπα όμως ήταν υπαρκτά μέσα στο λαό. Τομές χωρίς σύγκρουση δεν γίνονται και γι’ αυτό έμειναν εκτός αγώνος όσοι δήθεν νουνεχείς – στην ουσία δεν ήθελαν να συγκρουστούν με την εκκλησία και το διαθέτον ψήφο ποίμνιο – κατήγγειλαν τους ακραίους, και ζητούσαν συνεχώς διάλογο πολιτείας – εκκλησίας ακόμα και αριστεράς - εκκλησίας για ένα θέμα της αποκλειστικής αρμοδιότητας της πολιτείας. Ζητούσαν δηλαδή πολύ απλά να υποχωρήσει η πολιτεία διαλεγόμενη. Ευτυχώς ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Δικαιοσύνης, κατ’ επέκταση η κυβέρνηση, ή συντριπτική πλειοψηφία των Νομικών αυτής της χώρας, ο πρόεδρος του ΔΣΑ και η νομική Επιτροπή της Ιεράς Συνόδου, με τον διακριτικό του τρόπο ο Οικουμενικός Πατριάρχης, και όσοι από την πρώτη στιγμή χωρίς ενδοιασμούς και αμφισημίες πήραμε καθαρή θέση, υψώσαμε ένα ανθεκτικό μέχρι στιγμής τείχος στις παράλογες απαιτήσεις της Ιεραρχίας.
Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει είναι το εξής: Ποια είναι η ιδεολογική ενοποιητική ουσία αυτού του παρδαλού αναχρονιστικού μπλόκ δυνάμεων; Το μπλόκ αυτό το είδαμε εν δράση και στην υπόθεση Οτσαλάν και στον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία και κατά την διάρκεια των κωμικοτραγικών γεγονότων κατά την επίσκεψη Κλίντον και στις αντιδράσεις για την συμφωνία στο Ελσίνκι. Τι «ενοποιεί» κόκκινες και βυζαντινές σημαίες; Γιατί το διάγγελμα της Ιεράς Συνόδου και οι δήθεν πύρινες ομιλίες του Αρχιεπισκόπου σε πολλά σημεία ταυτίζονται με αναλύσεις εκείνων των κομμουνιστικών κομμάτων που νοσταλγούν τις παλιές καλές μέρες του διπολισμού και της ισορροπίας του τρόμου;
Τι τελικά τους ενώνει αντικειμενικά;
Ο φόβος της παγκοσμιοποίησης, ο φόβος μπροστά στον νέο περίπλοκο και ταχύτατα εξελισσόμενο κόσμο. Όλοι αυτοί βλέπουν μόνο την μία πλευρά της παγκοσμιοποίησης. Παραλύουν μπροστά στους υπαρκτούς κινδύνους, στην ηγεμονία στρατιωτική και τεχνολογική που ασκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, Αρνούνται την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, οχυρώνονται σ’ ένα εξιδανικευμένο στην φαντασία τους παρελθόν και δίνουν μάχες οπισθοφυλακών. Όμως η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μπαμπούλας, είναι μια αδήριτη πραγματικότητα. Κυρίως είναι μια συνεχής πρόκληση για τους πολίτες του κόσμου και για μια εν εγρήγορσει δημοκρατική αριστερά. Μια δημοκρατική αριστερά που θα αγωνιστεί για την δημοκρατική διεύθυνση της παγκοσμιοποίησης και όχι για την ανέφικτη κατάργησή της.