Η ΑΕΚΑ είναι σε κρίση. Δεν πρόκειται να εξέλθει απ’ αυτήν με επιθετικές κραυγές, οι οποίες από τη μια υποδηλώνουν άκρατη ιδιοκτησιακή αντίληψη κι από την άλλη αποτελούν μέθοδολογία ξένη αλλά και εχθρική προς το ήθος, το ύφος, την κουλτούρα και τις παραδόσεις του χώρου μας. Διέξοδος από την κρίση θα υπάρξει μόνο εάν επικρατήσει νηφαλιότητα, σύνεση, δημοκρατικό και αυτοκριτικό πνεύμα. Σ’ αυτή την περίπτωση και μόνο, άλλωστε, είναι δυνατό να γίνει επί της ουσίας συζήτηση.
Επί της ουσίας, λοιπόν, και όσον μας αφορά:
1) Όλα αυτά τα χρόνια η συμμετοχή μας στην ΑΕΚΑ – είτε συνιδρυτικά είτε στην πορεία – στηρίχθηκε στη θέληση και στην προσδοκία, να εκπροσωπεί η πολιτική κίνηση που συγκροτήσαμε, ένα ρεύμα αξιών και ευαισθησιών, ιδεών και προτάσεων, προγραμματικής καινοτομίας και ανιδιοτελούς πολιτικής παρέμβασης –ένα ρεύμα της Ανανεωτικής Εκσυγχρονιστικής Αριστεράς, όπως υπογραμμίζαμε και με τον τίτλο μας.
Αυτό είχαμε, άλλωστε, διακηρύξει αποχώρώντας -λόγω ριζικών διαφωνιών από τον ΣΥΝ- όταν, στη σχετική δήλωση, τονίζαμε την συλλογική μας δέσμευση να δημιουργήσουμε «… το νέο, «κοινό σπίτι» (..) για τους πολίτες της ανανεωτικής αριστεράς που νιώθουν ανέστιοι, είτε ψήφισαν ΣΥΝ χωρίς «βαθύτερη συναίνεση» είτε τον Κ. Σημίτη χωρίς να θέλγονται από το ΠΑΣΟΚ …».
Όμως, η πορεία και ιδιαίτερα όσα συμβαίνουν τελευταία, δημιούργησαν ισχυρές αμφιβολίες και ως προς τις διακηρύξεις και ως προς τις προσδοκίες.
2) Αρκετά σημάδια εδώ και καιρό έδειχναν ότι: αντί για προγραμματική εμβάθυνση και διεύρυνση της πολιτικής μας παρέμβασης σε νέα πεδία, η πρακτική μας υποτασσόταν στη λογική των επικοινωνιακών εντυπωσιασμών. Αντί για την διαμόρφωση μιας παραγωγικής οργανωτικής δομής που θα αξιοποιούσε τον κόσμο μας αλλά και το πολύτιμο δυναμικό που μας παρακολουθούσε, αυτό που κυριαρχούσε ήταν μια αποκλειστική λειτουργία κορυφής.
Αντί δηλαδή, για έκφραση ρεύματος του αριστερού μεταρρυθμισμού, η ΑΕΚΑ εξελισσόταν σε μια μικρή ομάδα με ποικίλες «παράπλευρες» στοχεύσεις.
3) Όμως, το κλίμα που επικρατεί σήμερα εμπεδώθηκε οριστικά μετά κι από την «κατάσταση πραγμάτων» που επιβλήθηκε με την υφυπουργοποίηση του Νίκου Μπίστη και την αντιμετώπιση των διαφορετικών απόψεων στο εσωτερικό της ΑΕΚΑ, πριν και μετά απ’ αυτό το γεγονός, με τη λογική «τού εσωτερικού εχθρού».
Στην αρχή ήταν η ολοκληρωτική και βίαιη απόρριψη των θεσμικών προτάσεων του κειμένου των 24 στελεχών της Συντονιστικής Επιτροπής (ώριμων και «προνοητικών» όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε) για μια πιο δημοκρατική, συλλογική και αποτελεσματική λειτουργία της ΑΕΚΑ.
Στη συνέχεια, ήρθε η αντιμετώπιση των εύλογων επιφυλάξεων και αντιρρήσεων για την υφυπουργοποίηση του Ν. Μπίστη. Επιφυλάξεων εύλογων και ερωτημάτων αυτονόητων, αφού προέκυπταν από το χαρακτήρα του ανασχηματισμού, την απουσία οποιουδήποτε πλαισίου συμφωνίας, την ανυπαρξία σοβαρής πολιτικής συζήτησης, τις διαδικασίες παρασκηνίου που προηγήθηκαν. Επιφυλάξεων και ερωτημάτων που πολλαπλασιάσθηκαν όταν -ούτε καν εκ των υστέρων- δεν συζητήθηκε αυτή η στρατηγική στροφή από τη Συντονιστική Επιτροπή.
Τέλος και αποκορύφωμα, είναι τα όσα πρωτοφανή ακούμε τελευταία και τα οποία μας γυρίζουν δεκαετίες πίσω σε «λειτουργίες» και συμπεριφορές που είχαν ταλανίσει τον κόσμο της Αριστεράς και απέναντι στις οποίες είναι φυσιολογική μια βαθιά αποστροφή.
4) Εν ολίγοις, το κλίμα απογοήτευσης και διάψευσης είναι φυσιολογικό αποτέλεσμα της αντιμετώπισης της διαφορετικής άποψης ως «εσωτερικού εχθρού», της υποβάθμισης του πολιτικού διαλόγου έναντι των τακτικών χειρισμών, της προσχηματικής επίκλησης του πολιτικού ρεαλισμού στη θέση του πολιτικού ορθολογισμού.
Όλα αυτά αναπαράγουν τα πιο αρνητικά στερεότυπα παραδοσιακών κομματικών λειτουργιών στα οποία η ΑΕΚΑ, ως τμήμα της σύγχρονης Αριστεράς, είχε δηλώσει «απεταξάμην» με την ίδρυσή της. Προδιαγράφουν μια προοπτική, που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνεται στην ΑΕΚΑ που ονειρευθήκαμε και σχεδιάσαμε.
5) Επιπλέον, όλα αυτά ελάχιστη σχέση έχουν με όσα συλλογικά κατακτήσαμε και αποτυπώσαμε στην Ιδρυτική Διακήρυξη και στην Απόφαση του πρόσφατου Συνεδρίου μας.
Όμως, εμείς εξακολουθούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στις εκτιμήσεις για το «νέο πολιτικό κύκλο» και τα πρωτότυπα και σύνθετα προβλήματα που αυτός θέτει.
Εμείς εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι διανύουμε μια «φάση μεταρρυθμιστικής άπνοιας» στην οποία, αντί για «… επιτάχυνση και ένταση των μεταρρυθμίσεων, κυριαρχεί η κυβερνητική λογική του μερεμετίσματος …».
Εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως «… η αποξένωση του εκσυγχρονισμού από την κοινωνία δεν αντιμετωπίζεται (..) με την επιστροφή στην λογική των παροχών, της παθητικής προσαρμογής, των φτηνών παραδοσιακών λύσεων …».
Εμείς εξακολουθούμε να βλέπουμε την Κεντροαριστερά ως μείζονα πρόταση «ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου» κι όχι ως «τέχνασμα» αποκομμένο από την περιρρέουσα κοινωνικοπολιτική ατμόσφαιρα ή/και ως μια συνήθη προεκλογική «επιτροπή στήριξης»
Εν ολίγοις, εξακολουθούμε να κρίνουμε επίκαιρη -κι όχι «έπεα πτερόεντα»- την Απόφαση του Συνεδρίου μας, όπου αναφέρονται κατά γράμμα όλα τα παραπάνω.
Στην απόφαση αυτή, με ενδιαφέρον και αγωνία για την τύχη του εγχειρήματος που ξεκίνησε το ΄96, ζητούσαμε ένα «δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού». Αντ’ αυτού, όμως, ιδιαίτερα μετά τον ανασχηματισμό, βλέπουμε πως ακόμα και ο, έως πρότινος, «ελάχιστος μεταρρυθμισμός» βουλιάζει, πλέον, μέσα στη «δίνη του εκλογικού κύκλου» (αποκορύφωμα τα μέτρα για τα αυθαίρετα), ενώ περισσεύουν οι σπασμωδικές κινήσεις χωρίς σχέδιο και προσανατολισμό, όπως υποδηλώνει και η –«πολύ κακό για το τίποτα»- πρόταση αλλαγής του εκλογικού νόμου.
6) Είναι φανερό ότι η προοπτική για όλους/ες όσοι/ες αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα και συμμερίζονται ανάλογες εκτιμήσεις θα πρέπει να αναζητηθεί στην εντονότερη προβολή αυτών των ιδεών, στην τόνωση της δημοκρατικής συλλογικότητας, στην άρνηση ενός ρόλου «άκριτου χειροκροτητή», στην ανιδιοτελή κριτική σκέψη, στην προγραμματική εμβάθυνση, στην αριστερή–μεταρρυθμιστική παρέμβαση.
Αυτές οι κατευθύνσεις οριοθετούν και την αναγκαία διέξοδο από την κρίση στην ΑΕΚΑ, την οποία, ανεξάρτητα από ιδιαίτερες απόψεις, αναζητούν και άλλοι. Αυτές οι κατευθύνσεις μπορούν να αντιστρέψουν το κύμα απόσυρσης που παράγει η διάψευση και η απογοήτευση.
Σε κάθε περίπτωση αυτές οι κατευθύνσεις ιχνογραφούν τον δρόμο στον οποίο οφείλουμε να συνεχίσουμε.
Δεν αποχωρούμε από το πλαίσιο που διαμορφώσαμε. Δεν παραιτούμαστε από τις απόψεις μας. Δεν μπορούμε, όμως, να συμμετέχουμε -όσο δεν ανοίγει διέξοδος- σε φθοροποιές και ψυχοφθόρες διαδικασίες, οι οποίες θίγουν τον πολιτικό μας πολιτισμό.
Συνεχίζουμε να πορευόμαστε στους δρόμους της εκσυγχρονιστικής και μεταρρυθμιστικής, ανανεωτικής αριστεράς.
Το κείμενο υπογράφεται από τα μέλη της Σ.Ε. της Α.Ε.Κ.Α:
1) Θανάση Γεωργακόπουλο
2) Δημήτρη Γιατζόγλου
3) Εύη Δεληπέτρου
4) Ειρήνη Ζορμπαλά
5) Τάκη Κατσαρό
6) Χάρη Κομπολίτη
7) Μαρίνα Κοντοειδή
8) Μαρκέλλα Κανδυλάκη
9) Κώστα Κουτσομυτέλη
10) Μάνο Ματσαγγάνη
11) Θανάση Μαχιά
12) Βασίλη Σακελλαρίου
13) Νίκο Σιμόπουλο
14) Δημήτρη Σκουρέλλο
15) Αρσένη Σταυρίδη
16) Ευτυχία Ταραμπασίδου
17) Δημήτρη Φωτόπουλο
18) Αντώνη Χελιδώνη
Το κείμενο στηρίζουν, επίσης, τα μέλη της πρώτης [και ιδρυτικής] Σ.Ε. της Α.Ε.Κ.Α [2000-2003]:
19) Γιάννης Καρακάσης
20) Γιάννης Κεραμετσής
21) Λάκης Παρθενόπουλος
22) Αμαλία Τανδρία
23) Γιώργος Τουρλίδης
