του ΘΟΔΩΡΟΥ ΤΣΙΚΑ
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Νίκη της Κυριακής” στις 13/5/2001 .
Όλες οι δημοσκοπήσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας δείχνουν αυτό που όλοι καταλαβαίνουν: ότι η αναντιστοιχία των προσδοκιών των πολιτών με το σημερινό πολιτικό σκηνικό, όχι μόνο υπάρχει αλλά και συνεχώς διευρύνεται. Το πολιτικό σκηνικό και το σύστημα διακυβέρνησης έχουν «μπλοκάρει» και εξαντλήσει τη δυναμική τους. Η υπέρβαση θα γίνει ή με ριζική ανανέωση ιδεών και δομών των κομμάτων με παράλληλη κριτική αποτίμηση του παρελθόντος τους ή με νέα σχήματα ή όλα μαζί ταυτόχρονα.
Η απαιτούμενη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού δεν μπορεί να είναι μια απλή διαδικασία πολιτικών κινήσεων. Απαιτεί σοβαρές διεργασίες σε όλο το πολιτικό φάσμα. Προϋποθέτει συγκρούσεις και συγκλίσεις πάνω σε ένα αποσαφηνισμένο προγραμματικό πεδίο.
Το πρόβλημα, λοιπόν, και για την κυβέρνηση και για το κόμμα που τη στηρίζει, είναι στο προγραμματικό πεδίο. Ότι δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη στρατηγική προς τα πού πρέπει να κινηθεί η χώρα, ποιες είναι οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Η έλλειψη πολιτικού σχεδίου.
Από τον περασμένο Οκτώβριο ως Ανανεωτική Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς είχαμε επισημάνει ότι, «τόσο το πολιτικό σχήμα όσο και το πολιτικό υποκείμενο, που διαχειρίζεται μόνο του την υπόθεση αυτή, εμφανίζουν έντονα σημάδια κόπωσης, αμηχανίας, έλλειψης έμπνευσης, αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης στις δυνάμεις τους».. Από τότε τα φαινόμενα αυτά όχι μόνο δεν υποχώρησαν αλλά και οξύνθηκαν. Ήταν αναπόφευκτο να έρθουν με εκρηκτικό τρόπο στην επιφάνεια οι παθογένειες του ευρύτερου πολιτικού συστήματος και του κυβερνητικού κόμματος, στο οποίο αναβίωσε μία εικόνα τριβών και προσωπικών στρατηγικών. Με αυτά δεδομένα, η κυβέρνηση σε ορισμένα κρίσιμα προβλήματα, όπως πρόσφατα στο Ασφαλιστικό, οδηγήθηκε σε λανθασμένους χειρισμούς που δημιούργησαν βαθύτατες καχυποψίες στη κοινωνία.
Η χώρα όμως χρειάζεται σήμερα παρά ποτέ μια στρατηγική προοδευτικού εκσυγχρονισμού με κοινωνική και οικολογική ευαισθησία. Απαιτείται η επεξεργασία μιας νέας δέσμης πολιτικών και προγραμματικών στόχων που θα εμπνέουν τον πολίτη σε ένα αγώνα βελτίωσης της καθημερινότητάς του, θα εξασφαλίζουν τη συναίνεση και τη συμμετοχή του στην απαραίτητη συλλογική προσπάθεια για την πραγμάτωσή τους και θα καθοδηγούν το κυβερνητικό έργο. Μέσα από ένα ουσιαστικό διάλογο γι’ αυτά, με συναγωνισμό, αντιπαράθεση ιδεών και όσμωση δυνάμεων θα προκύψει και η αναγκαία ανασύνταξη του ευρύτερου προοδευτικού χώρου. Αυτή η ανασύνταξη δεν μπορεί να γίνει απλώς με διευρύνσεις των υπαρχόντων σχημάτων ούτε μέσα από την αφομοίωση και την μονοκομματική έκφρασή τους ούτε μόνο μέσω της αξιοποίησης προσώπων. Θα αποκτήσει δυναμική ως κριτική συμπόρευση διαφορετικών ρευμάτων που συγκλίνουν, με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες και στην αυτονομία τους. Είναι μια υπόθεση που θα απαιτήσει αρκετό χρόνο, πνευματικό μόχθο και πολιτικές πρωτοβουλίες.
Αυτή τη στιγμή η κεντροδεξιά ανασυγκροτείται. Η παρουσία του κόμματος του Δ. Αβραμόπουλου σε τελική ανάλυση διευρύνει το χώρο αυτό. Η επανένταξη Σουφλιά στη Ν.Δ. δίνει νέα δυναμική. Σε Αμερική και Ευρώπη εκδηλώνεται μια συντηρητική αντεπίθεση. Και το ερώτημα είναι: θα ηγεμονεύσει ο προοδευτικός χώρος και στις επόμενες εξελίξεις;
Η απάντηση θα είναι θετική αν όλοι σηκωθούν λίγο ψηλότερα από τα εσωκομματικά πεδία, από το μικρόκοσμο που τον θεωρούν κέντρο της γης και προσπαθούν να κατανοήσουν διεργασίες που γίνονται στην κοινωνία. Αν αντιληφθούν ότι η πολιτική δε γίνεται με γκρίνιες, εσωκομματικούς υπολογισμούς και εξυπνακίστικους χαρακτηρισμούς αλλά γίνεται με όραμα, σχέδιο και προπαντός με σοβαρότητα.