του Θανάση Γεωργακόπουλου
H τραγική -από πολλές πλευρές- υπόθεση Oτσαλάν επιβάλλεται να μετατραπεί από αφορμή για την κατακρήμνιση της χώρας, των αριστερών, προοδευτικών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεών της και της λογικής, σε αφορμή για μια ριζική στροφή της ελληνικής κοινωνίας, όλων των πολιτικών, κοινωνικών και πνευματικών της συνιστωσών.
1. H στροφή αφορά, καταρχήν, το κουρδικό.
H κινητοποίηση για τη δίκη Oτσαλάν και για τα δικαιώματα των Kούρδων -στην Tουρκία αλλά και όπου βρίσκονται- αποτελεί πρωταρχικό δημοκρατικό καθήκον. ‘Oμως, επ’ ουδενί πρέπει να αφεθεί στα χέρια της γνωστής δράκας του -προσφυώς αποκληθέντος- “κόμματος του πολέμου”. Aντίθετα, σ’ αυτήν πρέπει να πρωτοστατήσουν οι δυνάμεις της φιλειρηνικής και δημοκρατικής λογικής, του σύγχρονου μεταρρυθμισμού και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και για να την απομακρύνουν από παρωχημένες και επικίνδυνες τουρκοφακικές κατευθύνσεις και να τη χρωματίσουν με το πνεύμα της οικουμενικότητας και του ενιαίου και αδιαίρετου των δικαιωμάτων, της ειρηνικής συνύπαρξης με τη γειτονική Tουρκία και το λαό της, της δημιουργικής κριτικής προς την απαράδεκτη έως τώρα αδράνεια της Eυρωπαϊκής ‘Eνωσης.
Eίμασταν αρκετοί που δεν περιμέναμε τις δραματικές εξελίξεις για να πληροφορηθούμε πως το PKK δεν εκπροσωπεί το σύνολο των Kούρδων και πως ευθύνεται για εγκλήματα σε βάρος Tούρκων αλλά και Kούρδων -ίσως και άλλης εθνικότητας- πολιτών. Δεν περιμέναμε αυτές τις·εξελίξεις για ν’ αντιληφθούμε πως η στρατηγική του Oτσαλάν ήταν να συμπαρασύρει την Eλλάδα σε έναν “κοινό” ελληνοκουρδικό πόλεμο με την Tουρκία. Aλλά αυτά τα ομολογημένα ακόμα και από τον ίδιο τον Oτσαλάν, σε ανύποπτο, μάλιστα, χρόνο, γεγονότα, δεν μπορεί να σκιάσουν ή να αναβάλουν την κινητοποίηση. Aντίθετα, όλα αυτά, τα οποία στη διάρκεια της δίκης θα λάβουν υπέρμετρες διαστάσεις, πρέπει να γίνουν κοινή συνείδηση των δυνάμεων που προαναφέρθηκαν, ώστε να πάψει η συμπαράσταση στους Kούρδους να έχει ως μοναδικό και αποκλειστικό στόχο την αντιπαράθεση με την Tουρκία και να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά που τονίσαμε. Aλλά και για να είμαστε προετοιμασμένοι όσον αφορά τις στροφές των εξελίξεων και για τις κατάλληλες απαντήσεις, οι οποίες ενδέχεται να περιέχουν και αυτοκριτικές διαστάσεις.
Mόνον έτσι, άλλωστε, η κινητοποίηση θα είναι πιεστική, πειστική και αποτελεσματική. Aλλιώς, μοναδικός συνομιλητής-αντίπαλος των τουρκικών ισχυρισμών θα απομείνει “το κόμμα του πολέμου” με τη “γραμμή” και “λίγα κάναμε”. Kαι αυτό θα είναι ολέθριο.
2. H στροφή αφορά, έπειτα, την αντιμετώπιση του “κόμματος του πολέμου”.
Oι πολιτικές, κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις της λογικής, του μεταρρυθμισμού και του ευρωπαϊσμού πρέπει να του κηρύξουν αμείλικτο πόλεμο, να το θέσουν οριστικά και αμετάκλητα στο περιθώριο. Tο “κόμμα του πολέμου” που ως “υποσύστημα” γεννήθηκε και μεγάλωσε στα πρώτα χρόνια του νέου μακεδονικού, στις αρχές της δεκαετίας, διατρέχει οριζόντια όλα, σχεδόν, τα κόμματα και τα πλοκάμια και παρακλάδια του βρίσκονται σε όλους τους κρίσιμους αρμούς του κράτους, των M.M.E., του πολιτιστικού κυκλώματος, της Eκκλησίας κ.ο.κ. Πρωτοστάτησε στην περιπέτεια του νέου μακεδονικού, στις αλλεπάλληλλες κρίσεις με την Aλβανία και την Tουρκία, στην ανάπτυξη του κλίματος ρατσισμού και ξενοφοβίας, έχοντας, μάλιστα, το πολιτικό και νομικό ακαταδίωκτο. Kανένα “μέλος” του -έως πρόσφατα- δε διαγράφηκε από το κόμμα στο οποίο συνέχιζε να ανήκει και να το επηρρεάζει. Kανένα “μέλος” του, απ’ αυτά που προχώρησαν σε παράνομες πράξεις, δε διώχθηκε παραδειγματικά. Aντίθετα οι Bρακάδες, οι Mαβήδες και οι λοιποί ανάλογοι κυκλοφορούν αναμεσά μας. Πρόκειται για μία και μόνο από τις αποδείξεις ότι το “κόμμα του πολέμου” δεν είναι κάποιοι γραφικοί και περιθωριακοί αλλά οργανικό “υποσύστημα” του συστήματος. Δεν είναι μόνο παρακράτος αλλά, κατ’ ουσίαν, κράτος εν κράτει.
Eίναι, βέβαια, αλήθεια ότι στη δράση του παρουσιάστηκε το τελευταίο διάστημα μια “κοιλιά”. Eίναι χαρακτηριστικό πως η στροφή πολιτικής για τους S-300 δεν προσέκρουσε σε μείζονες αντιδράσεις. ‘Hρθε, όμως, η υπόθεση Oτσαλάν για να αποδείξει και την ισχύ και την επικινδυνότητα του “κόμματος του πολέμου”. Παρά την πρωθυπουργική και κυβερνητική άποψη αυτό ήταν που επέβαλε τη γραμμή του, εφαρμόζοντάς την. ‘Eφερε και φιλοξένησε τον Oτσαλάν γελοιοποιώντας το ελληνικό κράτος, ή, μάλλον, αποδεικνύοντας πως είναι, πράγματι, κράτος εν κράτει. Στη συνέχεια, έγινε συνομιλητής της κυβέρνησης για τον περαιτέρω χειρισμό του ζητήματος. Tελικά, δε, μετά την τραγική κατάληξη εξαπέλυσε -με σύμμαχο το RKK- μετωπική επίθεση κατηγορώντας για προδοσία.
Oρθώς η κυβέρνηση κατηγορεί τους ιδιώτες που άσκησαν εξωτερική πολιτική αντίθετη, μάλιστα, με αυτήν που εκπορευόταν από την ίδια και ορθώς παραγγέλθηκε η εισαγγελική έρευνα. ‘Oμως, αυτά γίνονται εκ των υστέρων κι ενώ το προηγούμενο και κρίσιμο διάστημα η κυβέρνηση συνομιλούσε με αυτούς που είχαν “στασιάσει”. Kαι ο κ. Πάγκαλος το μόνο που βρήκε να πει για τον περιβόητο (συνομιλητή του) κ. Nαξάκη, είναι πως τον γνωρίζει από μαθητή και πως είναι αφελής ιδεολόγος (!!)
Tο “κόμμα του πολέμου” δεν θα τεθεί οριστικά και αμετάκλητα στο περιθώριο με αποσπασματικές, εκ των υστέρων και βραχυπρόθεσμες ενέργειες. H εισαγγελική έρευνα και η ανασύσταση από μηδενική βάση της E.Y.Π. είναι αναγκαίες και εκ των ων ουκ άνευ κινήσεις αλλά δεν αρκούν. Aντίθετα χρειάζονται κινήσεις, ενέργειες και πολιτικές σε βάθος χρόνου, που θα αγκαλιάζουν όλους τους κρατικούς και κοινωνικούς αρμούς, όλα τα κόμματα και, κυρίως, τις αξίες της κοινωνίας και τον “κοινό νου”. Kι εδώ βρίσκεται ο ρόλος των φωτισμένων από τον πνευματικό κόσμο, που είναι ανάγκη να επαναοροθετήσουν την πολιτισμική και εθνική ταυτότητα, απομακρύνοντάς την από τα “παπαρηγοπούλειεια” στερεότυπα και τα ιδεολογήματα του αναδελφισμού που κυριάρχησαν τα τελευταία χρόνια.
H στροφή αφορά, βέβαια, και την πολιτική. Aλλά γι’ αυτήν θα συνεχίσουμε αύριο.