αεκα.gr


ΑΕΚΑ
Άρθρα

Εύστοχα ερωτήματα

25/7/03

Εύστοχα ερωτήματα

Αγαπητή Εποχή

Ο -πάντα- αγαπημένος Μπάμπης Γεωργούλας στο φύλλο της 13ης Ιουλίου, αφού αναφέρθηκε στην υφυπουργοποίηση του Ν. Μπίστη και την κρίση στην ΑΕΚΑ, διατύπωσε ορισμένα εύστοχα ερωτήματα και στη συνέχεια κάλεσε όσους «… είχαν πάρει σοβαρά τις διακηρύξεις τους και το όνειρό τους σίγουρα δεν ήταν να να δουν τον Μπίστη υπουργό …», να απαντήσουν.

Όντας εκλεγμένοι στην Κ.Π.Ε του Συνασπισμού το ΄96 με τη λίστα της μικρής τάσης «Αριστερή Μεταρρυθμιστική Προοπτική» που αποτέλεσε την «πρώτη πολιτική ύλη» για τη δημιουργία της ΑΕΚΑ και έως πρότινος μέλη της Γραμματείας της, αποδεχόμαστε την πρόσκληση. Άλλωστε, γνωριζόμαστε καλά και ξέρετε πως είμασταν, είμαστε και θα ήμαστε στο χώρο της μεταρρυθμιστικής ανανεωτικής αριστεράς και δεν χρειάζεται ούτε να προσθέσουμε ούτε να αφαιρέσουμε τίποτα από τα βιογραφικά μας αλλ’ ούτε να ψάξετε για δεύτερες και ιδιοτελείς σκέψεις στις κατά καιρούς -πολλές- διαφωνίες μας.

Η κρίση, λοιπόν, στην ΑΕΚΑ ξέσπασε λίγες μέρες πριν από την υφυπουργοποίηση του Ν. Μπίστη, όταν 24 από τα 87 μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής ζητήσαμε λιγότερο προσωποπαγείς και πιο συλλογικές και δημοκρατικές λειτουργίες. Δεν ξέρουμε αν σ’ αυτή καθ’ αυτή την υφυπουργοποίηση διαφώνησαν λιγότεροι ή περισσότεροι. Όποτε ….«κατωρθώσει» να συνεδριάσει η Σ.Ε., ίσως, το μάθουμε. Όμως, εκείνο που ξέρουμε είναι πως με τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν είναι σίγουρο πως διαφωνούν πολύ περισσότεροι/ες. Διότι, όπως σημείωσες στην απάντησή σου στις 20/7 στην επιστολή του Ν. Μπίστη, «… η διαδικασία έχει την ουσία της. Αν δεν είχε, θα μας καθοδηγούσε όλους η αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (..) Έτσι μαθαίναμε στο ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ κι έτσι φροντίζαμε να πράττουμε…».

Όσον αφορά, τώρα, αυτή καθ’ αυτή την υφυπουργοποίηση δεν πρόκειται ν’ αναφερθούμε στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο, το οποίο αναλύεται διεξοδικά στο πρόσφατο «Συνεδριακό ντοκουμέντο» της ΑΕΚΑ(1). Άλλωστε, σε κανένα κείμενο της ΑΕΚΑ δεν προβλεπόταν ως στόχος η υπουργοποίηση στελέχους της ούτε ο ίδιος ο Ν. Μπίστης είχε θέσει τέτοιο θέμα -έστω και ως ενδεχόμενο, πράγμα που, άλλωστε, παραδέχθηκε και ο ίδιος στην επιστολή του προς την «Εποχή» στις 20/7 «… δεν την επιδιώξαμε ούτε ως συλλογικός οργανισμός ούτε εγώ προσωπικά …».

Επιπλέον, είχε αρνηθεί αμέσως ή εμμέσως μια τέτοια προοπτική. Εκτός από τη συνέντευξή του στο «ΚΛΙΚ» στην οποία αναφερθήκατε, είναι και νεώτερες δηλώσεις του, π.χ. στς 17/11/01, όταν ερωτάται από την Ελευθεροτυπία για τον τότε ανασχηματισμό και απαντά «… η συγκρότηση της ευρείας και πολυφωνικής παράταξης της Κεντροαριστεράς είναι ο πολιτικός ορίζοντας της Ανανεωτικής Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς και όχι βεβαίως ο ανασχηματισμός …» ενώ ανάλογα επαναλάμβανε στις «προσυνεδριακές» συνεντεύξεις του.

Έπειτα, αν θεωρήσουμε την υφυπουργοποίηση ως το μείζον και μια εκλογική συνεργασία ως το έλασσον, η ΑΕΚΑ δεν είχε αποφασίσει ούτε γι’ αυτό το έλασσον και τόνιζε πως η στάση της στις προσεχείς εκλογές είναι ένα ανοιχτό θέμα προς συζήτηση. Μάλιστα, ο Νίκος χρησιμοποιούσε δημόσια εκφράσεις του τύπου «δεν είμαστε δεδομένοι», «δεν θα πάρουμε γουρούνι στο σακκί» κ.ο.κ. ενώ δίνονταν πληροφορίες (π.χ. στο «Βήμα» 17/5/03) ακόμα και για αυτόνομη κάθοδο (!!!) (2)

Έπιπρόσθετα, είτε επρόκειτο για την συγκρότηση της Κεντροαριστεράς είτε για την πιθανότητα εκλογικής συνεργασίας ετίθεντο πάντα προγραμματικά προαπαιτούμενα. Χαρακτηριστικές είναι προς τούτο όλες οι αποφάσεις μας αλλά και οι δηλώσεις του Ν. Μπίστη με πιο πρόσφατη τη συνέντευξή του στα ΝΕΑ (16/5/03) με τίτλο «Συνεργασία υπό ένα όρο», στην οποία τόνιζε πως «… το μόνο που απαιτείται για συνεργασία της ΑΕΚΑ με το ΠΑΣΟΚ είναι η προγραμματική συνεννόηση. Γιατί το «δώστε και σώστε» ανήκει στο παρελθόν …». Κι είναι προφανές πως αν αυτά ζητάς για το έλασσον, χρειάζεται ακόμα σαφέστερη προγραμματική συνεννόηση και δέσμευση για το μείζον. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για το συγκεκριμένο Υπουργείο.

‘Ομως, υπάρχουν κι άλλα -πιο απλά- ερωτήματα.

Ήξερε ο Ν. Μπίστης σε ποιον ανασχηματισμό θα μετάσχει; Κι αν ναι δεν προέβλεψε ότι, με δεδομένη την «ποιότητά» του, θα μετατραπεί σε «αλεξικέραυνό» του, με ολέθρια αποτελέσματα για τον ίδιο αλλά και για την ΑΕΚΑ;

Έπειτα, πως δέχτηκε να συμμετάσχει στο πιο μελανό σημείο του, αντικαθιστώντας τον Σταύρο Μπένο, τον πιο πετυχημένο -ίσως- υπουργό της κυβέρνησης, αυτόν που είχαμε προτείνει ως υποψήφιο δήμαρχο στην Αθήνα και το πιο φιλικό -από παληά- στέλεχος του ΠΑΣΟΚ προς την ανανεωτική αριστερά αλλά και την ιδέα της Κεντροαριστεράς;

Τέλος, με δεδομένη την εξέλιξη, δεν έπρεπε, όχι μόνο να έχει αποδεχθεί τις προτάσεις των «24» αλλά να τις έχει εισηγηθεί ο ίδιος και, μάλιστα, πολλαπλάσιες; Αν δεν θεωρούσε την ΑΕΚΑ απλή προσωπική υπόθεση δεν θα έπρεπε να υπάρξει -εκ των προτέρων- πρόβλεψη διαχωρισμού -στα μεγέθη μας προφανώς, για να μην τρελλαθούμε- «κόμματος-κράτους»;

Ας επανέλθουμε, όμως, στη διαδικασία που -όπως σημείωσες- είναι κι αυτή ουσία. Η Συντονιστική Επιτροπή της ΑΕΚΑ δεν συνεδρίασε για να συζητήσει τη σχετική πρόταση. Απλώς έγινε μια άτεχνη προσπάθεια νομιμοποίησης της προσωπικής, τελικά, απόφασης του Νίκου, μέσω εκβιαστικών τηλεφωνημάτων στο παρά πέντε. Όμως, όπως ανέφεραν τα «ΝΕΑ» της επομένης του ανασχηματισμού, η θετική απάντηση είχε δοθεί και τα τηλέφωνα ήταν τυπικά, διάβαζε σκηνοθεσία. Ακόμα χειρότερα, το «Βήμα» ανέφερε πως ο Ν. Μπίστης -ως εξωκομματικός- είχε ενημερωθεί τρεις βδομάδες πριν. Τέλος, υπάρχει η αποκαλυφθείσα (παρα)συνάντησή του στη Θεσσαλονίκη, μέρες πριν τον ανασχηματισμό, με ελάχιστα στελέχη της ΑΕΚΑ, όπου συζήτησε την επικείμενη υπουργοποίηση και έκανε ορισμένες «προσφορές»(!). Το τελευταίο και μόνο αποδεικνύει περίτρανα τόσο τη σκηνοθεσία των τηλεφωνημάτων στο παρά πέντε όσο και την ύπαρξη επαρκούς χρόνος για συζήτηση.

Όλων τούτων δοθέντων, η απάντηση στα ερωτήματά σας είναι η …προσθήκη και άλλων ερωτημάτων.

Αν θέλαμε να πάμε λίγο βαθύτερα θα λέγαμε πως όσα συνέβησαν το τελευταίο διάστημα «έλυσαν» -τρόπος του λέγειν, δηλαδή και προς το παρόν- την αντίφαση, η οποία χαρακτήρισε τη δράση της ΑΕΚΑ αυτά τα χρόνια, μεταξύ ενός ιδεολογικοπολιτικού ρεύματος ευαισθησιών, αξιών, ιδεών και προτάσεων από τη μια κι από την άλλη μιας ομάδας με ποικίλες προσωπικές στοχεύσεις (3) που παρήγαγε μια εικόνα μινιατούρας κόμματος με στοιχεία μικρομεγαλισμού.

Και το ευρύτερο δίδαγμα είναι πως όταν στις συλλογικότητες -ιδίως τις μικρές- δεν τίθενται εξ αρχής σαφείς όροι και δημοκρατικά όρια, είναι πολύ εύκολο να μετεξελιχθούν σε προσωπικές υποθέσεις.

«Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα».

Σας ευχαριστούμε για τη φιλοξενία

Θανάσης Γεωργακόπουλος

Τάκης Κατσαρός

(1) Βέβαια, για να συνεννοούμαστε, όταν μιλάμε για Συνέδριο, εννοούμε μια πανελλαδική συνάντηση όλων των μελών και φίλων της ΑΕΚΑ.

(2) Επρόκειτο για ένα ακόμα κατεξοχήν δείγμα «μικρομεγαλισμού».

(3) Μερικές ήταν «ταπεινές», δηλαδή, μερικά λεπτά τηλεοπτικής παρουσίας, άλλες πιο μεγαλεπήβολες.

Πρόγραμμα δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της κοινωνίας

Σχολιάζοντας τη συνέντευξη του υπουργού Εργασίας Δ. Ρέππα στο Έθνος με τίτλο «Μαζί με την Αριστερά στις εκλογές του 2004», ο επικεφαλής της Ανανεωτικής Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς Νίκος Μπίστης έκανε την παρακάτω δήλωση:

Σοβαρότητα, σχέδιο, χρονοδιάγραμμα και πιο πολύ δουλειά για τη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς

Η συγκρότηση του πολύχρωμου προοδευτικού πόλου της Κεντροαριστεράς

Αναφερόμενος στις συζητήσεις για την Κεντροαριστερά, ο Νίκος Μπίστης, επικεφαλής της Ανανεωτικής Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς, στο ραδιοσταθμό ΕΡΑ/ΝΕΤ 105,8 (Γιώργος Γιουκάκης) μεταξύ άλλων τόνισε:

Θόδωρος Τσίκας, υπεύθυνος Τύπου της Ανανεωτικής Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς

) Υπάρχει χώρος στο σημερινό δικομματικό πολιτικό σύστημα για ένα νέο κόμμα;

 Αναγκαία σήμερα είναι η ριζική αναδιάταξη και η ευρύτερη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, μια νέα μεταπολίτευση. Η υπέρβαση μπορεί να γίνει με τομές και ρήξεις που θα οδηγούν ή σε ριζική ανανέωση προγραμματικών ιδεών και δομών των κομμάτων, με παράλληλη κριτική αποτίμηση του παρελθόντος τους ή σε νέα σχήματα ή σε όλα αυτά μαζί ταυτόχρονα. 

Όχι βέτο για τον «ευρωστρατό»

EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 31/5/02

Η κυβέρνηση Σημίτη στα θέματα εξωτερικής πολιτικής έχει αποδείξει σοβαρότητα και τόλμη. Συγκρούστηκε με κατεστημένες αντιλήψεις (ελληνοτουρκικές σχέσεις, Βαλκάνια), με εφήμερα αλλά πανίσχυρα πλειοψηφικά ρεύματα (Οτσαλάν, γιουγκοσλαβική κρίση) και στο τέλος δικαιώθηκε. Είναι απορίας άξιο, πώς παγιδεύτηκε στο θέμα του λεγόμενου ευρωστρατού και επέτρεψε να καλλιεργηθεί τέτοια σύγχυση στον ελληνικό λαό ως προς τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος.