Για την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών, η Ανανεωτική Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς τονίζει:
Η κατασταλτική πολιτική αντιμετώπισης του προβλήματος έχει αποτύχει πλήρως και έχει οδηγήσει σε εξάπλωση των «ναρκωτικών», σε αύξηση των τοξικοεξαρτημένων και σε πολλαπλασιασμό των θανάτων από «ναρκωτικά».
Σχετικά με την προσχώρηση 47 στελεχών της ευρύτερης αριστεράς στο ΠΑΣΟΚ, η Ανανεωτική Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς εξέδωσε την εξής ανακοίνωση:
Η επιλογή 47 φίλων του ευρύτερου χώρου της ανανεωτικής αριστεράςείναι σεβαστή και ήταν αναμενόμενη και προαναγγελθείσα. Δεν συμφωνούμε με αυτή και δεν μας αφορά.
Σχετικά με την εξέλιξη των ερευνών για την τρομοκρατία η Ανανεωτική Εκσυγχρονιστική Κίνηση της Αριστεράς τονίζει:
Κάθε βήμα προς την εξάρθρωση της τρομοκρατίας αποτελεί νίκη των δημοκρατικών θεσμών και κτύπημα κατά της αυθαίρετης βίας, που στρέφεται σε τελική ανάλυση εναντίον των δικαιωμάτων των πολιτών.
Κατόπιν επίσημης πρόσκλησης του ΠΑΣΟΚ παρευρέθηκε στην έναρξη της Οργανωτικής Συνδιάσκεψης του κόμματος αντιπροσωπεία της Ανανεωτικής Εκσυγχρονιστικής Κίνησης της Αριστεράς αποτελούμενη από τους Νίκο Μπίστη, επικεφαλής της ΑΕΚΑ, και τους Παύλο Αθανασόπουλο, Θανάση Γεωργακόπουλο και Θόδωρο Τσίκα, μέλη της Γραμματείας της ΑΕΚΑ.
Ένα μεγάλο ρεύμα του Συντηρητισμού βλέπει με εχθρότητα την παγκοσμιοποίηση. Προσπαθεί να οχυρωθεί πίσω από το εθνικό μεταμορφώνοντάς το συνήθως σε εθνικιστικό
Ο Thomas Paine είχε πεί στα τέλη του 18ου αιώνα: «Η κοινωνία δημιουργείται από τις ανθρώπινες ανάγκες ενώ το κράτος από την ανθρώπινη μοχθηρία».
Ριζοσπαστική σκέψη, αλλά με το κράτος δεν ξεμπερδεύουμε έτσι εύκολα.
Ακόμη και η «κοινωνία των πολιτών» δεν συνιστά απόλυτη εναλλακτικότητα ως προς το κράτος, παρά το ότι ορίζεται ως ο χώρος που περιλαμβάνει το σύνολο των σχέσεων που δεν ρυθμίζονται από το κράτος. Δηλαδή ο χώρος μεταξύ κράτους και οικογενειακών θεσμών.
Για μια ακόμα φορά στην Ελλάδα, για ένα σοβαρό ζήτημα όπως το εκλογικό σύστημα, αντί διαλόγου γίνονται παράλληλοι μονόλογοι. Ο καθένας λέει την άποψή του χωρίς να ακούει τους άλλους. Έχοντας προκαθορισμένο το τι θα πει, δεν αισθάνεται την υποχρέωση να επηρεαστεί από τις άλλες απόψεις. Η βάσανος του διαλόγου έχει αχρηστευθεί ως εργαλείο συναίνεσης και συνεννόησης.
Tο ονόμασαν “σύνδρομο των Bαλκανίων”. Kάποιοι αντείπαν για “σύνδρομο του NATO”. Mήπως, όμως, θα ήταν χρήσιμο να μιλήσουμε και για την “παράπλευρη” εμφάνιση του γνωστού “ελληνικού συνδρόμου”;